நான் கவிஞனாய்..

நான் கவிஞனாய்..

நிஜங்களை சொல்லி விட ஆசைதான்
நிதர்சனம் தொகுத்துவிட ஆசைதான்
மனிதனை நேசிக்க ஆசைதான் - அவன்
மனங்களை வாசிக்க ஆசைதான்.

நான் கவிஞனாய்..

கல்லறைக்குள் வாழ்ந்திட ஆசைதான்
கனாவினுள் கண்மூடிட ஆசைதான்
மௌனத்தின் மொழி எழுத ஆசைதான்- முதல்
மோகத்தில் ஊமையாக ஆசைதான்.

நான் கவிஞனாய்..

ஊனங்களை உசுப்பிவிட ஆசைதான்
ஊழல்களை ஒழித்துவிட ஆசைதான்
காதலுக்கு கண் செதுக்க ஆசைதான் - இந்த
காலத்துக்கும் கற்றுக் கொடுக்க ஆசைதான்.

நான் கவிஞனாய்..

எண்ணங்களை எடுத்தியம்ப ஆசைதான்
எளிமையில் ஏழை போல் என் கவியிருக்க ஆசைதான்
குழந்தைக் கோபம் கொள்ள ஆசைதான் -சிறு
குடத்தினுள் குள நீச்சல் போட ஆசைதான்.

நான் கவிஞனாய்..

தாய் போல் அரவணைக்க ஆசைதான்
தாய்மை சுகம் அனுபவிக்க ஆசைதான்
மொழிக்கும் கவிக்கும் உயிர் கொடுக்க ஆசைதான்
மொத்த பூமிக்கும் உதவிட ஆசைதான்.

நான் கவிஞனாய்..

மெழுகு போல் உருகிவிட ஆசைதான்
மக்கள் இருள் நீக்கிவிட ஆசைதான்
உரிமைக்காய் உயிர் துறக்க ஆசைதான் - பின்பு
என் கவியில் நான் சுவாசிக்க ஆசைதான்.

நான் ஒரு உரிமைப் போராளி.

இருளின் ஒளிக்குள்
இரவின் உயிருக்குள்
ஒரு உரிமைக் குரலின்
ஒலிப் பிரளயம்

வாழ்வின் வலிக்குல்
அடக்கு முறைக்குள்
இந்த கவிதைப் பிரியனின்
கவி முழக்கம்

உவமைகள் துறந்து,
உரிமைகள் இழந்து
ஓரமாய் ஒடுங்கி ஒலிக்கிறது
என் கானம்..

தன்னை தொலைத்து
தன்மானம் களைந்து
தரம் கேட்டுக் கிடக்கிறது
இப் பூகோளம்..


என் வாழ்கைச் சுவர்களை
வலிக் கற்கள் கொண்டு
வடிமைத்திருக்கிறது காலம்..

மூச்சு முட்டும் இருளிலும்
அதை விட மிஞ்சியதாய்
பிழிந்தெடுக்கிறது ஒரு சோகம்..

நம்பிக்கை இறுக்கிப் பிடித்து
முயற்சியை மூச்சாக்கி
ஓராயிரம் சுவரையும்
தகர்த்து விடுவேன்.

அதே வலிக் கற்கள் உரசி
அக்கினி செதுக்கி
உண்மைகள் உரத்து உரைத்திடுவேன்.

சமூகப் பார்வையில்
நான் சிறுபான்மை,
தாழ்த்தப் பட்டவன்,
உரிமை இழந்தவன்.

காலச் சொற்கள்
கசப்பாயினும்
எண்ணத்தின் பரிணாமத்தில்
நான் ஒரு உரிமைப் போராளி.

என் காகிதக் கிருக்களை
காற்றுச் சுமக்கும் வரை
எனக்கு மரணமில்லை.

உண்மைகள் என்னுடன் இருக்கும் வரை
என் நிழலுக்கும் பயமில்லை.

மீண்டுமொரு முறை அழுத்திச்
சொல்லி விடுங்கள்
"உரிமை இழந்து உயிர் வாழ்வதை விட
உயிரைத் துறந்து உரிமை சுவாசிப்பதே மேல்.."

வாழவேண்டும் என்பது
என் ஆசைதான்
உரிமைகள் இழந்து அல்ல...